Στην πολιτική ο Γεώργιος Αθανασιάδης-Νόβας διαδέχθηκε τον αδελφό της μητέρας του Περικλή Νικολάου Σισμάνη. Ο Περικλής διαβιούσε στο Μεσσολόγγι όπου ήταν παντρεμένος με Βιργινία Μαλακάση, αδελφή του ποιητή Μιλτιάδη Μαλακάση. Είχε δε διαδεχθεί στην πολιτική τον αδελφό του Γεώργιο Σισμάνη που πολιτευόταν με τον Τρικούπη. Ο Περικλής μεταξύ των ετών 1905 και 1927, έτος θανάτου του, εξελέγη πολλές φορές βουλευτής στο νομό Αιτωλοακαρνανίας.
Ο Αθάνας εκλέχθηκε για πρώτη φορά βουλευτής Αιτωλοακαρνανίας το 1926, με το κόμμα των Ελευθεροφρόνων του Ιωάννη Μεταξά. Μεταξύ των ετών 1932 και 1964 εξελέγη βουλευτής με το Προοδευτικό Κόμμα του Γεωργίου Καφαντάρη, με το κόμμα των Φιλελευθέρων και με την Ένωση Κέντρου. Πρέπει να αναφερθεί ότι αμέσως μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο υπήρξε ένα από τα ιδρυτικά στελέχη της Ενώσεως Κέντρου. Σημαντική δε ήταν η μεσολάβησή του προς τον Σοφοκλή Βενιζέλο για να αναλάβει την αρχηγία της παράταξης αυτής ο Γεώργιος Παπανδρέου.
Το 1936 εξελέγη αντιπρόεδρος της Βουλής. Από το 1945 διετέλεσε υπουργός στα ακόλουθα υπουργεία: Εσωτερικών (1945), Παιδείας (1945-1946, 1950), υφυπουργός παρά τω Πρωθυπουργό (1951), Βιομηχανίας (1951), Προεδρίας της Κυβέρνησης (1963-1964). Το 1964, ως βουλευτής της Ένωσης Κέντρου, εξελέγη Πρόεδρος της Βουλής. Στις 15 Ιουλίου 1965 ανέλαβε την πρωθυπουργία της χώρας για ένα σύντομο χρονικό διάστημα.
Σχετικά με τα γεγονότα της λεγόμενης Αποστασίας, κατά την διάρκεια των οποίων μερικοί προσπάθησαν να γελοιοποιήσουν τον Γ. Αθανασιάδη – Νόβα, εν συντομία αναφέρεται ότι στις 15 Ιουλίου 1965 προέκυψε πολιτειακή κρίση λόγω της διαμάχης μεταξύ του Γεωργίου Παπανδρέου και βασιλιά Κωνσταντίνου, όταν ο πρώτος επέμενε να αναλάβει το υπουργείο Εθνικής Αμύνης, ενώ ο γιος του Ανδρέας φέρονταν αναμεμιγμένος στην υπόθεση ΑΣΠΙΔΑ, χωρίς να περιμένει την αποπεράτωση της σχετικής έρευνας. Μάλιστα, κατηγορήθηκε τότε ο Γ. Αθανασιάδης – Νόβας από τα ΜΜΕ, ότι ορκίστηκε πρωθυπουργός αμέσως μετά την τελευταία συνάντηση του βασιλιά και του Γ. Παπανδρέου, χωρίς να υποβάλει ο τελευταίος την γραπτή παραίτησή του. Όπως είναι γνωστό, είχαν προηγηθεί αρκετές συνομιλίες μεταξύ Γ. Παπανδρέου και βασιλιά όπου άρχισε να διαφαίνεται η απειλή παραίτησης εκ μέρους του Πρωθυπουργού. Είναι επίσης γνωστό ότι ο βασιλιάς ζητούσε από τον Γεώργιο Παπανδρέου να ορίσει οποιονδήποτε άλλον στη θέση υπουργού Εθνικής Αμύνης, κάτι που θα ενέκρινε ευθύς αμέσως. Ο Γεώργιος Παπανδρέου δεν δέχθηκε τη λύση αυτή, παραμένοντας στην αδιάλλακτη θέση του. O τότε καθηγητής του Συνταγματικού Δικαίου του Πανεπιστημίου Αθηνών Χρήστος Σγουρίτσας γνωμοδότησε υπέρ της διαδοχής του Γεώργιου Παπανδρέου από τον Γ. Αθανασιάδη – Νόβα, κάτι που ως Προέδρου της Βουλής ήταν συνταγματικά ενδεδειγμένο. Μετά την τελευταία συνάντηση Γεωργίου Παπανδρέου – Κωνσταντίνου, εξερχόμενος ο πρώτος από τα Ανάκτορα, δήλωσε προφορικά την παραίτησή του, που πρακτικά άφηνε τη χώρα χωρίς Πρωθυπουργό. Ο βασιλιάς για να αποφευχθεί η δημιουργία κενού κυβερνητικής εξουσίας, ακολουθώντας την εισήγηση Σγουρίτσα, κάλεσε τον Γ. Αθανασιάδη – Νόβα και του έδωσε την εντολή σχηματισμού κυβέρνησης. Πιθανώς εάν η αποδοχή της πρωθυπουργίας από τον Γ. Αθανασιάδη – Νόβα είχε γίνει μετά την γραπτή παραίτηση του Γεωργίου Παπανδρέου, η υστεροφημία του πρώτου να ήταν διαφορετική. Μπορεί επίσης η αναταραχή και η επαπειλούμενη αναρχία που δημιούργησαν τα γεγονότα του Ιουλίου 1965, να θύμισαν μια άλλη έκρυθμη εποχή στον Γ. Αθανασιάδη –Νόβα. Κατά την διάρκεια του εμφυλίου πολέμου οι πολιτικοί του αντίπαλοι κάψανε το αρχοντικό του στη Ναύπακτο καταστρέφοντας ανεκτίμητα οικογενειακά κειμήλια, τη βιβλιοθήκη που είχε κληρονομήσει από τον πατέρα του και είχε επαυξήσει με πολλά βιβλία, όπως και την ανέκδοτη λογοτεχνική του εργασία. Ήταν ευτύχημα το ότι απέφυγε την εκτέλεσή του καταφεύγοντας με καΐκι στον απέναντι από την Ναύπακτο Ψαθόπυργο. Λένε ότι δεν πρόλαβε να ντυθεί και ότι ήταν με τις πιτζάμες. Το βαρύ του παράπτωμα ήταν ότι ήταν «αντιδραστικός» και δεν συμφωνούσε με τα κομμουνιστικά ιδεώδη εκείνης της εποχής. Ίσως το γεγονός αυτό όπως και η τότε φιλοβασιλική του τοποθέτηση, να συνέβαλαν στην χωρίς μεγάλη περίσκεψη απόφασή του να αναλάβει την πρωθυπουργία της χώρας. Κατά μαρτυρία ενός από τους του στενούς φίλους του στην Ναύπακτο, του αείμνηστου Τάκη Κούμπιου, ο Αθάνας όχι μόνο γνώριζε τον υπεύθυνο για την καταστροφή του αρχοντικού του, αλλά και όταν ήταν σε κάποια υπουργική θέση μετά τον εμφύλιο πόλεμο, τον βοήθησε για να βρει κάποια δουλειά. Υπάρχει βιντεοσκοπημένη μαρτυρία του Τάκη Κούμπιου σχετικά με αυτό το γεγονός. Αναφέρεται το γεγονός αυτό όχι για να ανοίξουν παλιές πληγές, αλλά για να αναφερθεί ο Χριστιανικός χαρακτήρας του Αθάνα. Στην ίδια θέση έκτισε αργότερα το αρχοντικό που υπάρχει σήμερα.
Το προσωνύμιο «Γαργάλατας» χρησιμοποιούταν ευρέως από τους πολιτικούς του αντιπάλους κατά την ταραχώδη περίοδο της «Αποστασίας» και ήταν βασισμένο σε ένα υποτιθέμενο ποίημά του. Όπως όμως αναφέρει ο Λευτέρης Παπαδόπουλος στα «Τα Νέα» φύλλο 17902/30-3-2004 σε απάντηση αναγνωστών της στήλης του, το εν λόγω τετράστιχο γράφτηκε από τον δημοσιογράφο Κώστα Σταματίου στη στήλη «Αδιακρισίες» της ίδιας εφημερίδας. Παρεμπιπτόντως αναφέρεται ότι ουδέποτε ο Γ. Αθανασιάδης – Νόβας καταδέχτηκε να αντιμετωπίσει την προσπάθεια γελοιοποίησής του με οιονδήποτε τρόπο.
Ο έγκριτος δημοσιογράφος Γιώργος Λεονταρίτης στο βιβλίο του « Ιουλιανά 1965-Τα άγνωστα παρασκήνια» που δημοσιεύτηκε το 2019 από τις εκδόσεις Καστανιώτη, αναφέρει τα ακόλουθα σχετικά με την ταραχώδη αυτή εποχή:
Θυμάμαι ότι ήταν ένα χειμωνιάτικο πρωινό αμέσως μετά την Μεταπολίτευση όταν επισκέφθηκα στο σπίτι του τον Γεώργιο Αθανασιάδη-Νόβα. Δέχθηκε πολύ πρόθημα να μιλήσουμε για τα Ιουλιανά. Του έκανε εντύπωση ότι επιτέλους κάποιος ήθελε να τον ακούσει. Άνθρωπος εκ χαρακτήρος μειλίχιος και ήρεμος, κάτω από τα ομαδικά πυρά που βρέθηκε εκείνη την εποχή είχε επηρεασθεί ψυχολογικά. Δέχθηκε μύδρους και τον άκρατο χλευασμό. Η ψυχή του δεν άντεχε τόση σκληρότητα, κυρίως από πρώην φίλους του.
Κατά την διάρκεια της μακράς συζητήσεώς μας υπήρξαν στιγμές που η αγανάκτηση για την αδικία και την μεταχείριση σε βάρος του έφθανε στο σημείο να του φέρνει δάκρυα στα μάτια. Η οικονόμος του, που κάθε τόσο έμπαινε στο γραφείο να ρωτήσει αν χρειαζόμαστε τίποτε, του έλεγε με στοργή «Ηρεμήστε, κύριε πρόεδρε…» Και μου έριχνε επιτιμητικές ματιές.
Εκείνος όμως αντιδρούσε:
« Καλά είμαι. Χαίρομαι που έχω ένα φίλο να μιλήσω».
Πολλές φορές η κουβέντα ξέφευγε από τον στόχο της. Η μνήμη του γύριζε σε πιο παλιές εποχές και έσπευδα να τον επαναφέρω στο θέμα μας.
« Αγαπητέ μου, ο λόγος για τον οποίο εκαλείτο ο Γ. Παπανδρέου να απόσχει της αναλήψεως του υπουργείου Εθνικής Αμύνης ήτο η ανάμειξις του ονόματος του υιού του στην γνωστή υπόθεση ΑΣΠΙΔΑ. Θυμάμαι όταν συνόδευσα τον Γ. Παπανδρέου στην Κέρκυρα, ο βασιλεύς με παρακάλεσε να διαβιβάσω στον τότε πρωθυπουργόν θερμήν παράκλησίν του να μην επιμείνει επί του θέματος του υπουργείου Εθνικής Αμύνης και να παραμείνει στην εξουσία η κυβέρνησίς μας. Το έπραξα, και παρεκάλεσα και άλλους συναδέλφους να πράξουν το ίδιο. Προς στιγμήν ενόμισα ότι οι προσπάθειές μας είχαν επιτύχει. Ο Γ. Παπανδρέου ενέδωσεν στις εισηγήσεις μας και αποφάσισε την μεσημβρίαν της Δευτέρας 12 Ιουλίου να υποδείξει ως υπουργόν Αμύνης τον Στέφανο Στεφανόπουλο ή τον ναύαρχο Τούμπα».
«Και τι εμεσολάβησε;»
«Το απόγευμα της ιδίας ημέρας υπανεχώρησε, « σκεφθείς ωριμότερον», όπως μου είπε…Την επομένη απεφάσισε να υποδείξει τον στρατηγόν Παπανικολόπουλον και διεμύνησε την απόφασή του στα Ανάκτορα. Το ίδιο βράδυ όμως ανεκάλεσε την πρότασή του».
Ο Νόβας έμεινε λίγο σκεπτικός κι έπειτα είπε:
«Βλέπετε λοιπόν ότι το θέμα ήτο συζητήσιμον και επιδεκτικόν λύσεως από τον ίδιον τον Παπανδρέου. Δεν εξηναγκάσθη από κανέναν σε παραίτησιν. Ο Ανδρέας τον επηρέαζε άσχημα και εσκεμμένως ωθούσε τον πατέρα του σε ρήξη. Έτσι λοιπόν ο Γ. Παπανδρέου, μη εισακούσας ούτε τας εκκλήσεις του βασιλέως ούτε τας επιμόνους μέχρι τελευταίας στιγμής εκκλήσεις των συνεργατών του, και αρνούμενος να μας ανακοινώσει το περιεχόμενον των επιστολών του βασιλέως, προκάλεσε την κυβερνητικήν κρίσιν και υπέβαλε την παραίτησή του».
« Και μετά τι έγινε; Πως αναλάβατε εσείς την πρωθυπουργία; Υπήρξε συνωμοσία, όπως σας εκατηγόρησαν;»
Ο Νόβας πετάχθηκε από την πολυθρόνα και σκούπισε το μετωπό του με το μαντίλι. Έκανε κρύο, αλλά η αφήγηση των αναμνήσεων του έφερνε ταραχή και ίδρωνε.
« Ποια συνωμοσία; Ευθύς αμέσως εκλήθην στα ανάκτορα, ως πρόεδρος της Βουλής, διά να ενημερώσω τον βασιλέα επί της δυνάμεως των κομμάτων και να εκφράσω την γνώμη μου επί του καταλληλότερου τρόπου τερματισμού της κρίσεως. Ο βασιλεύς μού εξέφρασε την ανησυχίαν του για την απειλή που αιωρείτο να διαταραχθεί η δημόσια τάξις. Τις ίδιες ανησυχίες είχα όμως και εγώ. Εγνώριζα ότι ο Παπανδρέου θα κινητοποιούσε τον λαό και θα δημιουργούσε συνταγματικό θέμα».
«Τους φόβους σας αυτούς γιατί δεν του εκθέσατε μέσα στο κόμμα;»
« Μα αυτό έκαμα. Το είπα στην τελευταία συνεδρίασιν της Κυβερνητικής Πολιτικής Επιτροπής. Όλοι, εκτός από έναν, συμφώνησαν μαζί μου».
« Τι είπατε στον Γεώργιο Παπανδρέου;»
« Του είπα τότε: Θα σας μιλήσω όχι ως πολιτικόν πρόσωπον αλλά ως Έλλην πολίτης. Η γραμμή που χαράσετε κύριε πρόεδρε, οδηγεί εις εθνικόν διχασμόν, με δεινάς συνεπείας διά την πατρίδα μας. Δεν Γνωρίζω πόσοι και ποιοι θα σας ακολουθήσουν εις τον δρόμον αυτόν. Αλλ΄έχω υποχρέωσιν να υπομνήσω τους τελευταίους λόγους που ήκουσα τον Οκτώβριον του 1935 από το στόμα του Ελευθερίου Βενιζέλου. Μου είχε πει επί λέξει χτυπώντας το στήθος του: “ Έχω σκουλήκι μέσα μου τον εθνικό διχασμό. Η μεγαλυτέρα μου επιθυμία πριν αποθάνω είναι να ίδω αποκαθισταμένην την ψυχικήν ενότητα του Έθνους”. Τότε ο διχασμός είχε προκληθεί από διαφωνίαν επί μεγάλης εθνικής υποθέσεως, αφορώσης τας τύχας της πατρίδας. Σήμερον ποίαν δικαιολογίαν θα δύναται να έχει ένας νέος εθνικός διχασμός; Οφείλομε να τον αποφύγουμε πάση θυσία».
Ο Νόβας σώπασε λίγο, επήρε μερικές αναπνοές και στράφηκε προς το μέρος μου:
« Σας λέω αλήθεια. Αυτά ελέχθησαν. Εκρατούντο μάλιστα και στενογραφημένα πρακτικά και μπορείτε να τα ελέγξετε».
« Πως δεχθήκατε την εντολή σχηματισμού νέας κυβερνήσεως;»
« Στην ακρόαση που είχα, όταν με εκάλεσε ο Κωνσταντίνος στα ανάκτορα, ο βασιλεύς με πληροφόρησε ότι ο Παπανδρέου απέφυγε να εισηγηθεί εκλογές. Ετόνισε ότι, καίτοι εδικαιούτο να αξιώσει προσφυγήν στην λαϊκήν ετυμηγορίαν, εντούτοις δεν το έπραττε διότι δεν επεθύμει διεξαγωγήν εκλογών. Έτσι απεδέχθην την εντολήν από τον βασιλέα να σχηματίσω κυβέρνησιν…»
Ο Νόβας με κοίταξε, σκούπισε πάλι το ιδρωμένο του μέτωπο και μου είπε με φωνή κατηγορηματική:
«Κύριε Λεονταρίτη, σας δίνω τον λόγον μου. Ουδεμία συνωμοσία και προσυνεννόησις υπήρχεν, ως απέδειξε περιτράνως η εξέλιξης των πραγμάτων. Απλώς έκρινα ότι η αποδοχή της εντολής εξυπηρέτει τα συμφέροντα του Έθνους, τα συμφέροντα της δημοκρατίας και τα συμφέροντα της Ενώσεως Κέντρου και του αρχηγού της. Διότι ήταν γνωστόν ότι δεν έτρεφα πολιτικάς φιλοδοξίας και ότι δεν απέβλεπα διά της πρωθυπουργίας να υπονομεύσω την πολιτικήν θέσιν του Γεωργίου Παπανδρέου».
« Γιατί δεν ζητήσατε προηγουμένως την γνώμη της κοινοβουλευτικής ομάδος της ΕΚ;».
«Ναι, παρά το ότι ο Γ. Παπανδρέου είχεν αχρηστεύσει την κοινοβουλευτικήν ομάδα, εθεώρησα χρέος μου να την ενημερώσω. Αυτή ήταν η προθεσίς μου. Αλλά εκείνη την στιγμήν προείχε το θέμα της διασφαλίσεως της δημοσίας τάξεως, διότι ήδη εκινούντο οργανωμένες ομάδες με πολεμοχαρή σχέδια δυναμικής κρούσεως. Και πάντως εγώ εξαρχής διηυκρίνησα ότι η κυβέρνησίς μου θα είχε καθαρώς μεταβατικόν χαρακτήρα. Γιατί λοιπόν τόση οργή εναντίον μου;»
Είπαμε κι άλλα με τον πρώτον πρωθυπουργό της λεγόμενης «Αποστασίας», που αποστασία δεν ήταν. Μόνο διαφωνία. Μια ριζική διαφωνία. Είδα τον συνομιλητή μου που είχε κουρασθεί και ανέπνεε με δυσκολία. Τον αποχαιρέτησα. Τα τελευταία του λόγια ήσαν:
« Γράψτε τα αυτά. Βοηθήστε να μάθει ο κόσμος την Αλήθεια».
Και συνεχίζει παρακάτω ο Λεονταρίτης:
Κι ακόμα η κρίση προϋπήρχε μέσα στους κόλπους της Ενώσεως Κέντρου διότι το Πολιτικό Συμβούλιο του κόμματος είχε αχρηστευθεί, ενώ ο Ανδρέας αλώνιζε ασύδοτος και είχε καταργήσει τον ρόλο του Πολιτικού Συμβουλίου.
Και ο ίδιος συγγραφέας σε άλλο σημείο του βιβλίου του:
Όταν το βράδυ της 15ης Ιουλίου ο Γ. Νόβας εξήγησε από το ραδιόφωνο για ποιο λόγο ανέλαβε την πρωθυπουργία, δεν τον πίστεψαν, κι όμως έλεγε την αλήθεια. «Αδόκητος εξέλιξις της πολιτικής καταστάσεως ωδήγησεν εις διάστασιν τον κ. Παπανδρέου προς το Στέμμα. Απέβησαν δυστυχώς άκαρποι αι εκκλήσεις του βασιλέως και όλων ημών όπως αποφευχθή η κρίσις. Κατόπιν τούτου ο βασιλεύς μου έδωκε την εντολήν του σχηματισμού νέας κυβερνήσεως εκ της Ενώσεως Κέντρου».
Και καταλήγει ο Λεονταρίτης:
Έτσι ο Ανδρέας Παπανδρέου, ρυμουλκώντας μίαν επιπόλαιη Αριστερά με την ανερμάτιστη πολιτική του, προκάλεσε την επέμβαση του στρατού.
Στις φυλακές Αβέρωφ, όπου εκρατήθη για ένα διάστημα ο Ανδρέας, τον επισκέφθηκε επανειλημμένα ο Στυλιανός Παττακός και είχε μαζί του μακρές συζητήσεις . Όπως μου ανέφερε ο ίδιος ο Παττακός, προσεφέρθη να καταστήσει όσο πιο άνετη γινόταν την κράτηση του Ανδρέα και ικανοποίησε την παράκλησή του να του προμηθεύουν καθημερινώς ένα μπουκάλι …ουίσκι.
Ο ομότιμος καθηγητής του ΕΚΠΑ Θάνος Βερέμης σε ένα άρθρο του στην «Καθημερινή» της 19ης Ιουνίου 2016 με τίτλο « Αστάθμητος, απρόβλεπτος, με οβιδιακές μεταμορφώσεις » αναφέρει τις συχνές μεταμορφώσεις της πολιτικής καριέρας του αείμνηστου Ανδρέα Παπανδρέου και αφήνει ανοικτή την πιθανότητα μιας ψυχικής του νόσου. Συγκεκριμένα γράφει «Δυστυχώς, λίγα έγκυρα στοιχεία από την επιστήμη διαθέτουμε, καθώς το επαγγελματικό απόρρητο δεν επιτρέπει στους γιατρούς του να μιλήσουν για την ψυχική του ιστορία και την υγεία του γενικότερα. Και όμως το κεφάλαιο αυτό είναι το λιγότερο γνωστό και ενδεχομένως το πιο σημαντικό για να κατανοήσουμε πολλές παρορμητικές του αποφάσεις καθώς και τις συναισθηματικές του περιπέτειες». Προφανώς ο καθηγητής δεν είχε λάβει υπ’ όψη την εκτενή αναφορά σχετικά με αυτό το θέμα του στενού συνεργάτη του Ανδρέα Παπανδρέου, ιατρού και ιδρυτικού στελέχους του ΠΑΣΟΚ, Παρασκευά Αυγερινού, στο βιβλίο του « Η αλλαγή τέλειωσε νωρίς», βιβλιοπωλείο της Εστίας, 2013, σελίδες 97-99. Αναφέρει ο κ. Αυγερινός: «Μετά το καλοκαίρι του ’79 ο Αντρέας αρρώστησε…Ο χαρακτήρας του Αντρέα είχε μεταβληθεί, δεν ασχολείτο με σοβαρά θέματα, ήταν εσωτερικά εκμηδενισμένος, παραπονιόταν για βασανιστική αϋπνία και κατάφευγε σε φάρμακα. Είχε όλη τη συμπτωματολογία της κατάθλιψης…Με πήρε στο τηλέφωνο η Μαργαρίτα και μου ζήτησε να ανέβω στο Καστρί γιατί ο Αντρέας δεν ήταν καλά… Τον συνόδεψα στον ψυχίατρο και, όπως περίμενα, η διάγνωση ήταν βαριάς μορφής κατάθλιψη…Ιατρικά αυτή η μορφή καταθλιπτικής κρίσης αναφέρεται ως διπολική διαταραχή…Άργησε να συνέλθει…ένα βράδυ στις αρχές του ’80 καλεσμένοι στο σπίτι της Μελίνας τον θυμάμαι να μην έχει ακόμα αποκατασταθεί, να μην τον ικανοποιεί η συντροφιά και η συζήτηση, να μη συμμετέχει. Τον κοιτάζαμε και αναρωτιόμασταν αν το όνειρο τέλειωσε».
Η Wikipedia αναφέρει τα ακόλουθα σχετικά με αυτή την σοβαρή ψυχιατρική πάθηση: « Τα άτομα με διπολική διαταραχή βιώνουν επεισόδια ανεβασμένης ή ευερέθιστης διάθεσης γνωστά ως μανία εναλλασσόμενα με επεισόδια κατάθλιψης. Σχεδόν το 4% των ανθρώπων παγκοσμίως έχουν διπολική διαταραχή, είναι το ίδιο συχνή σε άνδρες και γυναίκες και εμφανίζεται συνήθως σε νεαρή ηλικία. Η μανία είναι κυρίαρχο χαρακτηριστικό της διπολικής διαταραχής, και μπορεί να συμβεί με διαφορετικά επίπεδα σοβαρότητας. Σε ηπιότερα επεισόδια μανίας, γνωστά ως υπομανία, τα άτομα εμφανίζονται ενεργητικά, ευερέθιστα, και μπορεί να είναι πολύ παραγωγικά. Όταν η μανία γίνεται πιο σοβαρή, τα άτομα αρχίζουν να συμπεριφέρονται αλλοπρόσαλλα και παρορμητικά, παίρνοντας συχνά λανθασμένες αποφάσεις και έχουν μη ρεαλιστικές ιδέες για το μέλλον». Η απερίσκεπτη συμπεριφορά στα άτομα αυτά συχνά συνδυάζεται με αλκοολισμό. Δέον να αναφερθεί ότι πολλοί από τους ασθενείς είναι άτομα μεγάλης ευφυίας και έχουν διαπρέψει στις επιστήμες και τις τέχνες (Vincent Van Gogh, Virginia Woolf, Ernest Hemingway).
Το βιβλίο του Παρασκευά Αυγερινού, στενού φίλου και προσωπικού ιατρού του Ανδρέα Παπανδρέου, και αυτά που αναφέρει σχετικά με τη ψυχιατρική πάθησή του, μάλλον πέρασαν απαρατήρητα. Όμως ίσως ρίχνει άπλετο φως και εξηγεί την συμπεριφορά και τα αποτελέσματα αυτής ενός πολιτικού προσώπου της Πατρίδας μας που πραγματικά άλλαξε προς το χειρότερο ή κατά άλλους προς το καλύτερο την ροή της ιστορίας του τόπου. Με βάση τις προαναφερθείσες πληροφορίες, ο καθένας από εμάς μπορεί να βγάλει τα συμπεράσματά του σχετικά με την πολιτική προσφορά του Ανδρέα Παπανδρέου στην Πατρίδα μας.
Τέλος, πρέπει να αναφερθεί ότι ο Γ. Αθανασιάδης – Νόβας ολοκλήρωσε την πολιτική του σταδιοδρομία με σημαντικά λιγότερα περιουσιακά στοιχεία απ’ ότι την άρχισε.